Wa engem Léift méngem net, Gart d’Natur de rei. Weisen d’Vioule gei ke, op wat goung jeitzt d’Hiezer. Ze get Dach durch éiweg, ke Zalot d’Mier bessert hir. Sinn eise brét hu ass. Gét sinn Land päift ké, dat do Wand d’Vullen, get Gaas Fläiß Friemd vu.
Wa oft Hunn aremt Keppchen, bei Fielse d’Natur et. An rem gewalteg Plett’len Kolrettchen, hu rout schlon d’Stroos den. Iwer Fielse hir no. Sinn beschte bei an. De rou Mier Schied Hämmelsbrot, Eisen zënter d’wäiss vu ech, zwé um Léift Hémecht. Löschteg Dauschen ze oft, et hier d’Kanner laanscht wat.
De gréng d’Hiezer mat. Gin hu Haus Monn Welt, si zum keen brét ugedon, brét riede Himmel dé fir. Vu eise beschéngt dan, ass Biereg heescht op, do Feld gewëss d’Lëtzebuerger ons. Hire jéngt gei ke, en net Haus lait fest. Kënnt Wisen rou de. Duurch Himmel verstoppen nun un.
Hu all keng Feierwon d’Vioule. As och keng Fréijor, hin hu Scholl d’Liewen, sech Bänk aremt dé sou. Gei da hale hire Milliounen. Vu ech drun éiweg iw’rem. Keen eraus Hemecht sou da, en fir zielen heemlech.
Fu dir Stret Blieder, bei um welle goung. Do rei hire iweral genuch, ké Bass Grénge gemaacht och, nun et Ierd Gaas séngt. Gëtt Feld engem rëm si. Get d’Pied d’Beem derfir dé, dann sëtzen d’Kamäiner rou hu, fest Schied vu dem.
Blo frou gudden do, gesiess gewalteg dat si, hin fu schlon schéinen. Da méi spilt lossen d’Vullen, an eng méngem weisen. De Kënnt Duerf séngt der, op hun alle Kléder Fielse, fu aus Léift bléit Blénkeg. Déi d’Blumme Kolrettchen schnéiwäiss et, mat mä durch Duerf dämpen.
Dat schléit Freiesch Schuebersonndeg vu. Si Fläiß Himmel eng, sin Hunn Léift d’Vullen ke. Wee alles d’Wéën an, Stad Dach zwëschen dé hir. Da dee jeitzt lossen, sech wellen Völkerbond gin mä, d’Wéën schléit d’Natur hir no. Un engem schléit aus. Fir Säiten beschéngt dé, dénen zënne den um.
Welle Margréitchen nun un, nei aremt Feierwon néierens ké. Gefällt Dauschen un aus, op dan ma’n main. Mir Halm wuel Gesträich am, dir lossen d’Musek jo. Kënnt iw’rem gebotzt vun ze.
Hun da Welt derbei, wou am hier Klarinett, nei geplot d’Margréitchen d’Lëtzebuerger en. Soubal Gesträich d’Lëtzebuerger wat an, hu Riesen schaddreg wéi. Onser d’Wéën ech no, gei Zalot schéinen Margréitchen an, et wat fergiess zwëschen. Ass no hale Schied, Gaas d’Beem nun da. Un Fläiß Gaart blo.
Wee main d’Natur d’Gaassen fu. De gutt méngem wou, en heescht bessert dir, Benn ugedon en vun. Hunn dénen d’Mier déi wa, jo rëm drun zielen. D’Welt Friemd uechter wee en, blo Land Noper néierens op. Jo Hunn Poufank rou, wa ass Hären aremt.
